فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکترپیلوری در کودکان دیابتی مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان

مقدمه: با توجه به حضور مجموعه ای از عوامل مختلف مستعدکننده، افزایش شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری در بیماران دیابتی محتمل به نظر می رسد. این مطالعه ، با هدف بررسی شیوع عفونت فوق در کودکان دیابتی و مقایسه آن با گروه شاهد به انجام رسیده است .روشها: در یک مطالعه مقطعی ، تعداد 75 بیمار دیابتی 2ـ18 ساله و به همین تعداد کودک غیردیابتی به عنوان گروه شاهد انتخاب و هر دو گروه از نظر سن ، جنس و وضعیت اقتصادی- اجتماعی همسان گردیدند. سپس در تمامی افراد مورد مطالعه ، igg ضد هلیکوباکتر پیلوری اندازه گیری و فراوانی نسبی عفونت هلیکوباکتر پیلوری بر مبنای آزمون مذکور، مشخص گردید. در بیماران دیابتی با علائم گوارشی و سرولوژی مثبت ، آندوسکوپی به منظور تأیید نهایی تشخیص و مشخص نمودن موارد نیازمند درمان انجام شد.یافته ها: شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری در بیماران دیابتی ، 7/22% و در گروه شاهد 3/17% بود که اختلاف موجود، از نظر آماری معنی دار نبود. از نظر متغیرهای زمینه ای مانند سن ، جنس ، سن شروع دیابت ، تعداد ویزیت طی شش ماهه اخیر، hba1c و نیاز به انسولین روزانه ، تفاوت معنی داری بین بیماران دیابتی آلوده به هلیکوباکتر پیلوری و افراد غیرآلوده ، وجود نداشت . علائم گوارشی در کودکان دیابتی شایع تر از گروه شاهد بود ولی شیوع این علائم در دو گروه دیابتی آلوده و غیرآلوده ، تفاوت معنی داری نداشت .نتیجه گیری: چنین به نظر می رسد که ابتلا به دیابت باعث افزایش شیوع عفونت هلیکوباکتر پیلوری در کودکان دیابتی نشده است . با این حال، برای تعیین اثر درمان اختلال یادشده در بهبود کنترل قند خون کودکان دیابتی نوع 1، انجام مطالعات بیشتر ضرورت دارد.